Marszałek Edward Śmigły-Rydz

Urodził się 11 III 1886 w Brzeżanach w woj. tarnopolskim. Tam też w 1905 ukończył gimnazjum filologiczne. Maturę złożył w Krakowie 

w gimnazjum św. Anny, w tym samym roku. W latach 1905 - 1908 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Podjął również studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1907 rozpoczął działalność niepodległościową w Towarzystwie Demokratycznym w Brzeżanach. W 1912 ukończył szkołę oficerską Związku Walki Czynnej (wstąpił do niego w 1908), był komendantem Związku Strzeleckiego (należał do niego od 1910) w Krakowie, a w 1913 objął komendę Związku Okręgu Lwów. W VIII 1914 został wyreklamowany z armii austriackiej przez przedstawicieli obozu niepodległościowego. Wstąpił do Legionów Polskich (1 VIII 1914), gdzie objął dowództwo III batalionu (13 VIII 1914), a następnie 1 pp Leg. (18 XII 1914). Od IX 1915 był zastępcą komendanta I Brygady. Brał udział w większości bitew stoczonych przez Legiony Polskie.

Po kryzysie przysięgowym został komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej (VII 1917). W X 1918 premier rządu Rady Regencyjnej, Józef Świeżyński, zaproponował mu na czas nieobecności Józefa Piłsudskiego tekę ministra wojny. Propozycji tej nie przyjął. 1 XI 1918 wyznaczył mobilizację POW i likwidację okupacji austriackiej. W Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej został "komendantem naczelnym wszystkich wojsk polskich" i w zastępstwie Piłsudskiego ministrem spraw wojskowych. 10 XI 1918 nakazał oddziałom POW przystąpić do rozpoczętej już akcji rozbrajania żołnierzy niemieckich. Po powrocie Piłsudskiego podporządkował mu Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, który 1 XI 1918 mianował go generałem brygady. Piłsudski tego awansu nie zatwierdził. Szlify generalskie, tym razem nadane przez Piłsudskiego, otrzymał 21 XI t.r. Kilka wcześniej (16 XI) został dowódcą Okręgu Generalnego Lublin, a 7 XII dowódcą Okręgu Generalnego Warszawa. 1 II 1919 objął dowództwo grupy "Kowel", następnie 1 DP Leg., na czele której zdobył Wilno (IV 1919). 30 XII został dowódcą działającej na Łotwie GO "Zima". W czasie wyprawy na Kijów początkowo dowodził GO w składzie 3 Armii, a następnie 3 Armią, z którą zdobył Kijów. W czasie walk odwrotowych dowodził Frontem Południowo-Wschodnim i Środkowym. Podczas polskiej ofensywy z nad Wieprza kierował uderzeniem na tyły i skrzydła Armii Czerwonej. 18 VIII 1920 objął dowództwo nowo sformowanej armii, którą następnie dowodził do 1922. 9 V 1921 mianowany został inspektorem armii Inspektoratu Armii nr I w Wilnie. W latach 1922 - 1926 prowadził prace nad pokojową organizacją wojska i jego szkoleniem.

W V 1926 poparł Piłsudskiego i wysłał mu na pomoc część garnizonu wileńskiego. W X 1926 został przeniesiony do Warszawy na stanowisko inspektora armii w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Po śmierci Piłsudskiego mianowany został Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Podjął prace nad 6-letnim planem modernizacji i rozbudowy sił zbrojnych. Na mocy okólnika z 13 VII 1936 wydanym przez premiera Felicjana Sławoja-Składkowskiego (a z polecenia prezydenta Ignacego Mościckiego), uznany został za "pierwszą osobę" po Prezydencie RP. 6 IX t.r. podpisał porozumienie, na mocy którego Polska otrzymała pożyczkę zbrojeniową w wysokości 2,6 mld franków francuskich. Inspirował powstanie Obozu Zjednoczenia Narodowego. 1 IX 1939 objął stanowisko Naczelnego Wodza i został mianowany przez prezydenta Mościckiego jego zastępcą.Dzień po Agresji ZSRR na Polskę przekroczył wraz ze Sztabem Naczelnego Wodza granicę Rumunii, gdzie został internowany. W 1940 wrócił potajemnie do okupowanej Polski, gdzie przebywał w konspiracji do swojej śmierci w 1941.

11 listopada 1938 roku delegacja miasta Radzymina wręczyła dyplom Honorowego Obywatela Miasta Radzymina marszałkowi Edwardowi Rydzowi-Śmigłemu.